Ο Χαράλαμπος Μούζουρος, γιος του Μαυρόκυπρου, από την Κατωκοπιά, ήταν νεαρό παιδί, μόλις 21 χρονών, όταν εντάχθηκε στην Αστυνομία Κύπρου και αμέσως μετά τοποθετήθηκε στην Προεδρική Φρουρά. Το πραξικόπημα τον βρήκε στην φρουρά του Προέδρου, σε ηλικία 23 ετών, με γυναίκα έγκυο. Το πρωί της 15ης του Ιούλη του 1974 τον βρήκε στο καθήκον, να φυλάσσει συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής του Προέδρου από το Τρόοδος προς Λευκωσία.

Η βάρδια του ήταν η νυκτερινή και με τη διέλευση του προεδρικού αυτοκινήτου έληγε και το καθήκον του. Επέστρεψε στο σπίτι του στην Κατωκοπιά όπου τον περίμενε η έγκυος γυναίκα του. Εκεί πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο για το πραξικόπημα και για το ότι «ο Μακάριος είναι ήδη νεκρός». Έφυγε, παίρνοντας μαζί το καλάσνικωφ του και άγνωστο γιατί ο δρόμος τον οδήγησε στη Σολιά, αφού προηγουμένως συναντήθηκε σε δυο περιπτώσεις με πραξικοπηματίες με τους οποίους αντάλλαξαν πυρά.

Στη Σολιά συναντήθηκε στο σημείο συγκέντρωσης που είχε ήδη καθοριστεί σε περίπτωση πραξικοπήματος. Εκεί πολλοί ένοπλοι αντιστασιακοί, μεταξύ αυτών ο Χαράλαμπος Κουκουλαρίδης, από τη Γαλάτα, ο Ιάκωβος Μαραγκός, από την Κακοπετριά και οι δυο αποβιώσαντες, καθώς πολλοί που ακόμα είναι εν ζωή όπως ο Γιαννάκης Τριχινάς και ο Σωκράτης Παπαδόπουλος. Αφού έγιναν προληπτικές συλλήψεις γνωστών ΕΟΚΑΒίτικων στοιχείων μεταβήκαμε στην Ευρύχου όπου εκεί βρισκόταν ο λοχαγός του εφεδρικού Κώστας Παπακώστας, με άλλη μεγάλη ομάδα ένοπλων αντιστασιακών. Επειδή υπήρχε σχετική αναποφασιστικότητα ως προς το τι δέον γενέσθαι κι επειδή πληροφορηθήκαμε ότι στη Μόρφου υπάρχει ήδη οργανωμένη αντίσταση, αποφασίσαμε και μεταβήκαμε εκεί μαζί με τον Χάρη κι ακόμα ένα μέλος της Προεδρικής Φρουράς τον Δώρο Τέρλα από τη Λευκωσία. Όντως η κωμόπολη ήταν επί ποδός. Οι αντιστασιακοί κατείχαν καίρια σημαία και πλήθος κόσμου μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη που ήταν ας πούμε το αρχηγείο.

Ο στρατός, οι χουντικοί αξιωματικοί, είχαν μόνο τη λέσχη αξιωματικών της εθνικής φρουράς και φυσικά το στρατόπεδο της Β΄ Ανωτέρας. Αψιμαχίες γινόντουσαν όλη μέρα κι όλη νύκτα.

Σε κάποια φάση μας ήρθε η πληροφορία ότι δυο χουντικοί αξιωματικοί είχαν μεταβεί στην αστυνομική διεύθυνση για να ζητήσουν να τεθεί υπό τον έλεγχο του στρατού.

Ήταν τότε που φάνηκε η παλικαριά από νεκρούς ήδη συναγωνιστές: Τον Χάρη Μούζουρα και τον Μάμα Μαϊφόση. Ο ένας 23χρονος νέος αστυνομικός και ο άλλος 50χρονος βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Χωρίς να δειλιάσουν, χωρίς να διστάσουν έφυγαν με τα όπλα στο χέρι προς τον Αστυνομικό Σταθμό που ήταν σε απόσταση 100-150 μέτρα από τη Μητρόπολη. Σε κάποια στιγμή ακούσαμε πυροβολισμούς από την πλευρά της Αστυνομίας. Σε λίγα λεπτά τα δυο παλικάρια επέστρεψαν και μας πληροφόρησαν ότι οι χουντικοί προσπάθησαν να τους χτυπήσουν. Ανταλλάγησαν πυροβολισμοί και ο ένας χουντικός τραυματίστηκε, άγνωστο πόσο σοβαρά κι ο άλλος έφυγε τρέχοντας να γλιτώσει.

Η Αστυνομία έτσι παρέμεινε εκτός ελέγχου της Χούντας, δεδομένου μάλιστα ότι εντός υπήρχαν μακαριακοί αστυνομικοί και αξιωματικοί.

Περί τα μεσάνυχτα έφτασε και πυροβολικό, ο δε χουντικός συνταγματάρχης Χίος μάς διεμήνυσε ότι ή παραδιδόμαστε ή μας κτυπά με το πυροβολικό. Δεν παραδοθήκαμε. Μέσα στο πηχτό σκοτάδι διολισθήσαμε και διαφύγαμε, οι περισσότεροι με προορισμό τον Κύκκο όπου ξέραμε ότι εκεί μετέβη και ο Μακάριος. Στον Κύκκο βρέθηκε και ο Χάρης για να συνεχίσει τον αγώνα.

Κι όμως αυτό το γενναίο παλικάρι δεν είχε στη συνέχεια αυτό που δικαιούτο. Πολεμήθηκε γιατί ήταν Εδεκίτης. Υπέστη δυσμενείς μεταθέσεις γιατί δεν δέχτηκε να αλλάξει κόμμα. Πικράθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι. Και αφού κτυπήθηκε από τον καρκίνο (στον εγκέφαλο) άφησε τα εγκόσμια, γυναίκα και τρεις γιους, σε ηλικία μόλις 39 ετών. Δεν θα ξεχάσω το θάρρος, το κουράγιο και το σθένος με το οποίο αντιμετώπισε την αρρώστια. Παλικαρίσια όπως σ΄ ολόκληρη τη ζωή του. Μα η μάχη ήταν άνιση και μας έφυγε τόσο πρόωρα.

Η τραγωδία που ακολούθησε κι ολοκληρώθηκε με το θάνατό του ήταν ασύλληπτη. Ο πατέρας του ο Κυπριανός, ο Μαυρόκυπρος, είχε ήδη δηλώσει δημοσίως ότι αν πεθάνει ο γιος του θα πάει μαζί του. Και το 'κανε. Τους κήδεψαν μαζί πατέρα και γιο. Δύο φέρετρα μέσα στην εκκλησία των Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος στη Περιστερώνα, δύο νεκροί. Μόνο ο ένας όμως εμνημονεύετο από τον ιερέα. Γιατί ο άλλος είχε «αυτοκτονήσει». Τραγική ιστορία για ένα λεβέντη, ένα ήρωα, που η ζωή και οι άνθρωποι τον αδίκησαν.

*Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης.