ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
Του Μαρίνου Σιζόπουλου
Πρόεδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ
Η διερεύνηση προθέσεων από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ με στόχο την επανέναρξη των συνομιλιών για το κυπριακό ή και εναλλακτικής διαδικασίας που να οδηγεί σε λύση, δίνει τη δυνατότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ) να αναλάβει πρωτοβουλία και να προτείνει αλλαγή διαδικασίας. Να προτείνει μια νέα διαδικασία η οποία να ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτό είναι πλέον επιβεβλημένο δεδομένου ότι η μέχρι σήμερα διαδικασία η οποία περιορίσθηκε στο πλαίσιο του διακοινοτικού διαλόγου για 42 χρόνια, όχι μόνο δεν έφερε τη λύση ένα βήμα πιο κοντά, αλλά αντίθετα κατοχύρωσε στην Τουρκία πολιτικά κεκτημένα και οδηγεί σταδιακά και σταθερά στην αναβάθμιση του κατοχικού καθεστώτος και τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης.
Η πρωτοβουλία του ΠτΔ πρέπει να αξιοποιήσει τη σχετική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης (Γ.Σ.) του ΟΗΕ (13.5.1983) που προτείνει τη σύγκληση Διεθνούς Διάσκεψης για το κυπριακό και πλήρη αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Με ευκαιρία την προσεχή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο ΠτΔ να καταθέσει αίτημα για σύγκληση Διεθνούς Διάσκεψης στην οποία να λάβουν μέρος τα πέντε μόνιμα μέλη του Σ.Α., οι εγγυήτριες χώρες, η Ε.Ε. και η Κυπριακή Δημοκρατία. Σε αυτήν πρέπει να συζητηθεί κατά προτεραιότητα η διεθνής πτυχή του κυπριακού η οποία αποτελεί και την ουσία του προβλήματος. Συγκεκριμένα:
Προβάλλεται από διάφορους κύκλους το επιχείρημα ότι η Τουρκία δεν θα αποδεχθεί αυτή την πρόταση. Σε περίπτωση άρνησή-της αυτή θα είναι υπόλογος στη διεθνή κοινότητα και την ίδια στιγμή θα περιορισθούν και οι πιέσεις που ασκούνται στην πλευρά-μας για πρόσθετες υποχωρήσεις.
Από πότε όμως θα πρέπει η όποια πρωτοβουλία ή πρόταση να τίθεται εκ προοιμίου υπό την αποδοχή της Τουρκίας για να αναληφθεί ή να υποβληθεί; Αυτή η συμπεριφορά στην ουσία αποτελεί υποταγή στους όρους του κατακτητή και όχι στάση διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων του κυπριακού λαού, ενός λαού τα δικαιώματα του οποίου καταπατώνται για 44 χρόνια.
Σε ένα διάλογο για την επίλυση ενός προβλήματος όπως είναι το κυπριακό, το ανισοζύγιο δυνάμεων εκτρέφει πάντοτε την υπεροψία του ισχυρού με αποτέλσμα η τελική κατάληξη να οδηγεί είτε στην υποταγή είτε στη μη επίλυση και επίρριψη ευθυνών στον αδύνατο.
Είναι αυτονόητο ότι εάν κάποιοι πράγματι ενδιαφέρονται ουσιαστικά και όχι ρητορικά για δημοκρατική και λειτουργική λύση, να αντιληφθούν ότι το αδύνατο μέρος του διαλόγου οφείλει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να προβαίνει σε ενέργειες που βελτιώνουν τη διαπραγματευτική-του θέση.
Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να προχωρήσει άμεσα σε δύο κινήσεις:
Η πρώτη, να προσπαθήσει να μεταφέρει τη βάση και το πλαίσιο του διαλόγου σε πλέον θετική και εξισορροπημένη κατεύθυνση, όπως προτείνεται πιο πάνω.
Η δεύτερη, να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό-της ρόλο. Όπως πολλές φορές η ΕΔΕΚ τόνισε αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε συνεργασία με την Ελλάδα και συγκεκιμένα με την υιοθέτηση πανεθνικής πολιτικής η οποία να στηρίζεται σε τρείς πυλώνες:
