Οι θλιβερές θύμησες της 11ης και της 14ης Αυγούστου 1996, ημέρες κατά τις οποίες τα δύο παλληκάρια της Κύπρου, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, που δεν βολεύονταν με την κατοχή, δολοφονήθηκαν άνανδρα, μας υπενθυμίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με το χειρότερο δείγμα υπανθρώπων, τους Τούρκους γκρίζους λύκους και κάποιους τουρκοκύπριους, που είναι ανδρείκελα της Τουρκίας και δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την πατρίδα, που ονομάζεται Κύπρος.

Ο Τάσος και ο Σολωμός ήθελαν να αναπνέουν ελεύθεροι, σε μια ελεύθερη πατρίδα και τη φλόγα του πόθου τους, τη μετέδιδαν σε πολλούς Έλληνες της Κύπρου, που διαδήλωναν εκείνες τις ημέρες στα κράσπεδα της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Τρομοκρατημένοι οι βάρβαροι από την ορμή των νέων, τους δολοφόνησαν ύπουλα, αφού στα ίσα δεν θα μπορούσαν να αναμετρηθούν μαζί τους.

Αυτοί οι δολοφόνοι, οι κουβαλητοί και τα φερέφωνα της Άγκυρας, συνεχίζουν να ελέγχουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα και να αξιώνουν θρασύτατα «δύο κράτη» και «κυριαρχική ισότητα», αξιώνουν να ξεχάσουμε το κατεχόμενο κομμάτι της πατρίδας μας.

Τα γεγονότα της Δερύνειας, της 11ης και της 14ης Αυγούστου 1996, θα πρέπει να λειτουργήσουν ως καταλύτης για την αλλαγή της φιλοσοφίας της πολιτικής μας και της στρατηγικής μας.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε, ούτε την Τουρκία, ούτε – δυστυχώς – τους τουρκοκύπριους.

Και επειδή είμαστε ενόψει εξελίξεων στο Κυπριακό, επιβάλλεται να έχουμε ως πρώτη προτεραιότητα ότι η οποιαδήποτε συμφωνία πρέπει ρητά να αποκλείει έστω και έμμεση ανάμιξη της Τουρκίας στην Κύπρο. Αυτό θα επιτευχθεί μόνο εάν η λύση προνοεί πλήρη αποχώρηση του τουρκικού κατοχικού στρατού και των εποίκων και κατάργηση των εγγυήσεων.

Έτσι, θα δικαιωθεί η θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Αν ελευθερωθεί η Κύπρος.

Γραφείο Τύπου

Λευκωσία, 11 Αυγούστου 2024