του Δώρου Θεοδώρου

π. Υπουργού Δικαιοσύνης και

Δημόσιας Τάξης

28 Αυγούστου, 2018

Δεν είχα την τύχη και την τιμή της προσωπικής γνωριμίας με τον υπέροχο αυτό αγωνιστή.

Σας τον παρουσιάζω όπως τον έζησε ο συναγωνιστής και συγκρατούμενός του στις φυλακές της χούντας.. Άρης Μαυροσκούφης: Δια της γραφίδας του. Είναι τόσο ο Πέτρος όσο και ο Μαυροσκούφης δείγματα της προσφοράς των Κυπρίων στον αντιδικτατορικό αγώνα, όχι εδώ στην Κύπρο, αλλά στην ίδια την Ελλάδα όπως ο Ξάνθος Τσικουρής, ο Ανδρέας Χριστοδουλίδης, ο Κωνσταντίνος Σπυριδάκης, για να αναφερθώ μόνο στους νεκρούς αγωνιστές.

Παρακάτω παραθέτω το κείμενο του Άρη Μαυροσκούφη που παρουσιάζει αυθεντικά ποιος ήταν ο αγωνιστής Πέτρος Δημητρίου.

Πέτρος Δημητρίου, αγωνιστής της Δημοκρατίας

Ο Πέτρος Δημητρίου γεννήθηκε το 1944. Ο πατέρας του ήταν ο Βύρωνας, αρτοποιός το επάγγελμα και η μητέρα του η Βασιλική. Είχε δυο πιο μικρούς αδελφούς τον Χριστόδουλο και τον Αντρέα. Το 1956 ενεγράφη στο Παγκύπριο Γυμνάσιο από το οποίο απεφοίτησε το 1962 από το πρακτικό τμήμα.

Ως γνωστόν η περίοδος που αναφέρουμε πιο πάνω ήταν η περίοδος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν περίοδος αγώνα, θυσιών, υψηλού φρονήματος, σοβαρότητας και πειθαρχίας, που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της σε όλους τους νέους της εποχής εκείνης. Το Παγκύπριο Γυμνάσιο ήταν το κέντρο των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στους Άγγλους. Το τέλος του αγώνα και οι συμφωνίες που ουσιαστικά επιβλήθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο του Κυπριακού λαού, δεν μπόρεσαν να ελαττώσουν τον ενθουσιασμό του λαού που για πρώτη φορά μετά από αιώνες κατάφερε να κερδίσει με τους αγώνες του την πολυπόθητη ελευθερία. Όλη η νεολαία πίστευε ότι το μέλλον της ανήκει, ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ήταν γεμάτη αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Για πρώτη φορά άνοιξε ο δρόμος για μαζική παιδεία και για μαζική Πανεπιστημιακή μόρφωση κυρίως στα Ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Έτσι τέλος του 1962 ο Πέτρος Δημητρίου ενεγράφη σαν πρωτοετής φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου στην Αθήνα.

Η Ελλάδα την εποχή εκείνη προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τη Γερμανοϊταλική κατοχή που οδήγησαν σε παλλαϊκή αντίσταση και αγώνες ενάντια στον καταχτητή στις πόλεις και στην ύπαιθρο.

Έφυγαν οι δυνάμεις του Άξονα και ακολούθησε ο φοβερός εμφύλιος πόλεμος με τις χιλιάδες τους νεκρούς, την οικονομική καταστροφή, τον διχασμό, τις μετακινήσεις πληθυσμών και με την εξουσία να την έχουν οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις.

Αυτή ήταν η πολιτική κατάσταση όταν ο Πέτρος Δημητρίου πήγε στην Αθήνα. Η Ελλάδα έκανε μεν βήματα για την ανοικοδόμηση και τη δημιουργία υποδομής. Ταυτόχρονα πολιτικά παρέμενε άκρως συντηρητική. Ταυτόχρονα ωρίμαζε μέσα στο λαό η ανάγκη για αλλαγή για πιο δημοκρατική διακυβέρνηση, για κλείσιμο του εμφυλίου. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Κέρδισε η Ένωση Κέντρου με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έγινε η αποστασία και ενώ θα γινόντουσαν εκλογές στις 21 Απριλίου 1967 έγινε το πραξικόπημα της χούντας. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το πραξικόπημα ήταν Αμερικανόπνευστο και Αμερικανοκίνητο με κύριο στόχο την επιβολή νατοϊκής λύσης στο Κυπριακό, αλλά και τη πισωδρόμηση των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.

Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία ευρέθη υπό δικτατορικό καθεστώς.... Από την πρώτη στιγμή της δικτατορίας υπήρξεν αποστροφή και αντίσταση από τον Ελληνικό λαό στο πραξικόπημα. Ταυτόχρονα άρχισαν να παρουσιάζονται διάφορες πιο οργανωμένες προσπάθειες ενάντια στην χούντα. Ο Πέτρος Δημητρίου ήρθε και εντάχθηκε στις Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης (Δ.Ε.Α.) που αποτελούνταν από φοιτητές και εργαζόμενους. Από ιδεολογικής άποψης ήταν οργάνωση του ευρύτερου αριστερού χώρου. Έβγαζε και διένειμε αντιστασιακές εφημερίδες και φυλλάδια και τοποθέτησε δυο εκρηκτικούς μηχανισμούς στην  Αθήνα σε στόχους του καθεστώτος.

Η απειρία των μελών της οργάνωσης και οι ισχυροί μηχανισμοί καταστολής του μετεμφυλιακού κράτους, οδήγησαν στη σύλληψη των μελών της οργάνωσης τον Σεπτέμβρη του 1967. Ο Πέτρος Δημητρίου έμεινε ένα μήνα στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας, και μεταφέρθηκε μετά στις φυλακές Κορυδαλλού. Καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο σε είκοσι χρόνια φυλακή και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν έγινε η απόδραση του Νίκου Ζαμπέλη της ομάδας Παναγούλη από τις φυλακές της Αίγινας η δικτατορία σκόρπισε τους πολιτικούς κρατούμενους και ο Πέτρος Δημητρίου βρέθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας. Η υγεία του παρουσίασε επιδείνωση και του επετράπη προσωρινά να βγει με ανήκεστο βλάβη. Κατάφερε και μπήκε κρυφά με τη βοήθεια Κυπρίων φοιτητών σε ένα καράβι για την Κύπρο και έφτασε στη Λεμεσό το 1972. Ο Πέτρος ήταν στο πέμπτο έτος των σπουδών του στην ιατρική και έπρεπε να πάει κάπου να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Είχε εκμεταλλευθεί το χρόνο φυλάκισής του και είχε μάθε Ιταλικά και Γερμανικά καθώς και με δάσκαλο τον Γεράσιμο Νοταρά Γαλλικά.

Η οικογένεια δεν είχε χρήματα και έτσι ο κ. Βύρωνας που γνώριζε τον Αντρέα Ζιαρτίδη της ΠΕΟ του  ζήτησε μια υποτροφία για τη Σοβιετική Ένωση. Ο Ζιαρτίδης του είπε ότι “έχουμε λίγες υποτροφίες και τις δκιακλίζουμε στους δικούς μας”, έτσι ο Πέτρος πήγε στην Περούτζια της Ιταλίας και τελείωσε την Ιατρική Σχολή. Με την μεταπολίτευση δούλεψε για χρόνια στην Ελλάδα και μετά ήλθε στην Κύπρο και δούλευε στο νοσοκομείο Λεμεσού ως ειδικός ωτορινολαρυγγολόγος.

Δυστυχώς είχε πρόβλημα με την καρδία του, το οποίο κρατούσε για τον εαυτό του και σε ηλικία 60 χρόνων πέθανε από καρδιακή προσβολή εν ώρα καθήκοντος.

Ο Πέτρος Δημητρίου ήταν ένας άνθρωπος σεμνός, μορφωμένος. Πάντοτε τον ενδιέφερε η ιστορία και η πολιτική, πάντοτε μελετούσε. Είχε μυαλό αναλυτικό, του άρεσε να αναλύει τα πολιτικά θέματα, δεν τον ενδιέφεραν οι ρηχές απόψεις και αναλύσεις. Ήταν εχθρός του φανατισμού και ήταν ιδεολόγος Σοσιαλιστής και Εδεκίτης.

------------------------