ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥ
ΚΑΤΩ ΠΥΡΓΟΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018
Ο χρόνος δεν επουλώνει τις πληγές όσο τα επακόλουθα της προδοσίας σημαδεύουν τη ζωή και τις σκέψεις-μας.
Η οργή δε τιθασεύεται όσο η κατοχική σημαία πληγώνει τον Πενταδάκτυλο και προκαλεί βάναυσα τα αισθήματα και την αξιοπρέπειά-μας.
Οι εφιάλτες δεν τερματίζονται όσο οι πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή και η χιλιόχρονη Ελληνική πολιτισμική ιστορία βιάζεται.
Η απόφαση για αντίσταση δεν αναιρείται όσο το συρματόπλεγμα της κατοχής μοιράζει την πατρίδα-μας και πληγώνει την κρατική-μας κυριαρχία.
Τα καθήκοντα συνεχίζουν να εκκρεμούν όσο η θυσία των αγωνιστών της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των αθώων θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας παραμένει αδικαίωτη.
Στην αγωνιστική πανστρατιά δεν έχουν θέση όσοι:
Ο κατακτητής στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων επιχειρεί να μετατραπεί σε περιφερειάρχη με διεθνή εμβέλεια, να προσαρτήσει την Κύπρο στην τουρκική επικράτεια, εισπράττοντας ταυτόχρονα δυστυχώς και με δική-μας ανοχή εύσημα για δήθεν εποικοδομητική στάση.
Το δε θύμα, σύρεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου γιατί αρνείται να προσυπογράψει την εθελούσια διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και να νομιμοποιήσει τα κατοχικά τετελεσμένα.
Γιατί δεν δέχεται να καταστεί δεύτερης κατηγορίας μέλος της Ε.Ε., να απεμπολήσει πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, να νομιμοποιήσει την κατοχή, τον εποικισμό και να προσυπογράψει τον αφελληνισμό πατρογονικών εστιών.
Και εμείς πιστοί και ταπεινοί προσκυνητές, 44 χρόνια από την Τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή, βρισκόμαστε σήμερα εδώ στην Αγία Τηλλυρία στον Κάτω Πύργο, σε ακόμα ένα θλιβερό αλλά συνάμα περήφανο συναπάντημα, για να εκπληρώσουμε ένα βαρύ χρέος. Να μνημονεύσουμε ένα 28 χρόνο παλληκάρι, έναν ήρωα της δημοκρατικής αντίστασης και της τουρκικής εισβολής του 1974, τον Χριστόδουλο Αγαπίου.
Ο Χριστόδουλος το 3ο από τα 4 παιδιά του Αγάπιου και της Μάρθας γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1946 στον Πάνω Πύργο. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής-του θητείας αρχικά ασχολήθηκε με τη ραπτική. Σύντομα όμως την εγκατάλειψε για να εργοδοτηθεί στην Μεταλλευτική Εταιρεία Ξερού.
Νυμφεύθηκε την Μαρία Γιώργουρου και το Νοέμβριο του 1977 απέκτησαν το πρώτο-τους παιδί, τον Χαράλαμπο όπου στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε Χριστόδουλος προς τιμή του νεκρού ήρωα πατέρα-του.
Οι δημοκρατικές αντιλήψεις με τις οποίες ήταν γαλουχημένος, τον οδήγησαν πολύ σύντομα να ενταχθεί στην ΕΔΕΚ και να στελεχώσει τις ένοπλες ομάδες του κόμματος που προάσπιζαν τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα.
Στις 15 Ιουλίου με την έναρξη του πραξικοπήματος ο Χριστόδουλος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας-του ενισχυμένοι από δημοκρατικούς στρατιώτες που συντάχθηκαν μαζί-τους, απέκοψαν τους δρόμους επικοινωνίας της περιοχής Μόρφου με τον Σταυρό της Ψώκας και τον Κάμπο, παρεμποδίζοντας έτσι τις μετακινήσεις της Ε.Φ. και των παράνομων της ΕΟΚΑ Β΄ προς την περιοχή.
Το μεσημέρι της 15ης Ιουλίου έγινε η πρώτη μάχη με τους πραξικοπηματίες και τους αναχαίτισαν με επιτυχία. Δυο μέρες αργότερα και με κίνδυνο να δεχθούν επίθεση από τμήματα της Ε.Φ . που έφεραν βαρέα όπλα και πολυβόλα, η ομάδα του Χριστόδουλου αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην περιοχή του Κάμπου της Τσακκίστρας, όπου ανεφοδιάστηκε με νερό και τρόφιμα.
Στη συνέχεια αφού το πραξικόπημα είχε επιβληθεί, ο Χριστόδουλος για να αποφύγει τη σύλληψη και την εκτέλεση παρά τις αντιρρήσεις των συναγωνιστών-του κατέφυγε στην Ευρύχου, όπου υπηρετούσε ως αστυνομικός ο μεγαλύτερός-του αδελφός Ανδρέας. Εκεί τον βρήκε η τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου.
Κατατάχθηκε ως έφεδρος και τις εκκλήσεις γνωστών-του να εγκαταλείψει τη μονάδα λόγω κινδύνου για τη ζωή-του από τους ΕΟΚΑβητατζίδες που υπηρετούσαν σε αυτή, ο Χριστόδουλος αρνήθηκε να το πράξει.
Στις 22 Ιουλίου η διμοιρία-του ανέλαβε την ευθύνη να καταλάβει το Τ/κυπριακό χωριό Ελιά. Η επιχείρηση άρχισε νωρίς το απόγευμα και λίγο προτού ολοκληρωθεί η κατάληψή- του ο Χριστόδουλος έπεσε νεκρός από μαζικά πυρά του εχθρού.
Μαζί με τους υπόλοιπους νεκρούς συντρόφους-του θάφτηκε στο κοιμητήριο της κατεχόμενης σήμερα πόλης της Μόρφου. Παρά το γεγονός ότι τόσο η ταφή όσο και το σημείο της ταφής είναι επιβεβαιωμένα, μέχρι στιγμής δεν έγινε κατορθωτό να γίνει εκταφή της σωρού-του και να μεταφερθεί για ταφή με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν ήρωα της αντίστασης και της ελευθερίας στην πατρογονική-του γη.
Η προσφορά της κοινότητας του Πύργου στον αγώνα της δημοκρατικής αντίστασης εναντίον της παρανομίας, αλλά και η θυσία στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας-μας σε κρίσιμες περιόδους της δεκαετίας 1964-1974 την περίοδο κατά την οποία οι λογής-λογής συνομωσίες σε βάρος του κυπριακού ελληνισμού βρισκόντουσαν στο αποκορύφωμά-τους είναι μεγάλη, σημαντική και συνάμα περήφανη.
Ο αγώνας των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής της Τηλλυρίας είναι αυτός που απέτρεψε την κατάληψη της περιοχής από τα τουρκικά στρατεύματα και την επέκταση της κατεχόμενης περιοχής μέχρι τα Κόκκινα που ήταν ο στόχος των εισβολέων.
Όμως δυστυχώς 44 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, τόσο ο Κάτω Πύργος όσο και η ευρύτερη περιοχή της Αγίας Τηλλυρίας, βρίσκονται απομονωμένες, χωρίς τη δέουσα κρατική αρωγή. Η πολιτεία όφειλε να δώσει εάν όχι προνομιακή βοήθεια για να μπορέσει να ενισχύσει τους κατοίκους της περιοχής να παραμείνουν στις πατρογονικές-τους εστίες, τουλάχιστον την αναγκαία και απαραίτητη. Η πληθυσμιακή ενίσχυση της περιοχής είναι εθνική αναγκαιότητα.
Την ώρα που με μεγαλοψυχία οι εκάστοτε κυβερνώντες αποδέχονται Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που ενισχύουν το κατοχικό καθεστώς, που ουσιαστικά ενισχύουν οικονομικά την κατοχή, δεν διεκδίκησαν το αυτονόητο να εξαφανισθεί η τουρκική προκλητική σημαία από τον Πενταδάκτυλο και να ανοίξει το οδόφραγμα των Κοκκίνων προς όφελος των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής.
Από τον Κ. Πύργο κάνουμε σήμερα ανοικτή έκκληση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις επικείμενες διαβουλεύσεις με την εκπρόσωπο του Γ.Γ. του ΟΗΕ να θέσει αυτά τα ζητήματα ως προϋπόθεση και προτεραιότητα.
Στα 44 χρόνια από την τραγωδία του 1974 ποικιλώνυμοι πλανητάρχες, σύγχρονοι Πιλάτοι, επιτήδειοι ουδέτεροι, επιχείρησαν και συνεχίζουν να επιχειρούν την υπονόμευση της κρατικής-μας κυριαρχίας, την νομική και πολιτική αναβάθμιση του ψευδοκράτους, την κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος του λαού-μας και την επιβολή λύσης ετεροβαρούς και άδικης, η οποία παραβιάζει παράφορα και προκλητικά το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Παρά τα λάθη και τις παραλείψεις, τις αναίτιες υποχωρήσεις ο λαός-μας αντιστάθηκε και ματαίωσε τέτοια εγχειρήματα. Αυτό που δεν πέτυχε η εισβολή του 1974 επιχειρήθηκε να υλοποιηθεί στο όνομα της ΔΔΟ με το σχέδιο Ανάν το 2004. Ο λαός-μας με την ψήφο-του έδωσε αποστομωτική απάντηση σε όσους απεργάζονται τα δικαιώματα του κυπριακού ελληνισμού και επιχειρούν να ακρωτηριάσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για την περήφανη στάση-του
Και τώρα; Όπως επιβεβαιώθηκε και στην 5μερή Διάσκεψη του περασμένου χρόνου, αντιμετωπίζουμε και πάλι τη λαθροβίωση του ίδιου σχεδίου που στοχεύει σε λύση δυο χωριστών κρατικών μορφωμάτων με χαλαρή συνομοσπονδιακή κεντρική κυβέρνηση και τουρκική επικυριαρχία σε ολόκληρη την κυπριακή επικράτεια μέσω των εγγυήσεων και της παραμονής κατοχικών στρατευμάτων και μετά τη λύση.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ΔΔΟ όπως κάποιοι την ερμηνεύουν και επιχειρούν να την εφαρμόσουν δεν είναι δύο κράτη, είναι Συνομοσπονδία η οποία σε σύντομο χρονικό διάστημα στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγήσει σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και δύο κράτη, στη δε χειρότερη σε προσάρτηση ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκία.
Η επιχειρούμενη πρόσφατα προώθηση της ιδέας για υπογραφή «ενδιάμεσης στρατηγικής συμφωνίας» στη βάση του πλαισίου των 6 σημείων του Γ.Γ. του ΟΗΕ αποτελεί ακόμα μια θανάσιμη παγίδα για την Κυπριακή Δημοκρατία και τον κυπριακό Ελληνισμό. Νομιμοποιεί το κατοχικό καθεστώς, αποδέχεται την μόνιμη παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και παράλληλα κατοχυρώνει τα εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας. Τέλος νομιμοποιεί και μονιμοποιεί την απεμπόληση των ε/κυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα και την τιτλοποίησή-τους στους έποικους παράνομους σφετεριστές.
Η πολιτική ηγεσία οφείλει να ακούσει και να αφομοιώσει τη δραματική έκκληση του Αρχ. Μακαρίου στην τελευταία ιστορική-του ομιλία στην πλατεία Ελευθερίας στις 20 Ιουλίου 1977, ότι «ο διακοινοτικός διάλογος με τη μορφή που διεξήχθη διέδραμε ήδη τη χρησιμότητά-του, η Τουρκία τον αξιοποιεί ως άλλοθι για να εδραιώσει τα επεκτατικά-της σχέδια. Ως εκ τούτου όσοι ενδιαφέρονται για πραγματική λύση θα πρέπει να ασκήσουν πιέσεις προς την Τουρκία».
Την ίδια στιγμή ο Αρχιεπίσκοπος διακήρυξε με σθένος την έναρξη του μακροχρόνιου αγώνα, κατάληξη του οποίου θα είναι ο τερματισμός της κατοχής και η εξεύρεση λύσης δίκαιης και βιώσιμης, όπου όλοι οι κάτοικοι-της θα απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα.
Στη βάση των παραπάνω αρχών είναι μεν δύσκολη η ανατροπή των σημερινών δεδομένων, είναι όμως εφικτή. Αρκεί να το πιστέψουμε και να αγωνιστούμε γι΄ αυτό.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κυριαρχήσει το άδικο και να είμαστε η τελευταία γενιά Ελλήνων στην Κύπρο.
Αυτό πρέπει να αποτελεί το συμβόλαιο τιμής ενός ολόκληρου λαού με την ιστορία και το έθνος.
Δεν είναι δυνατό αυτά τα χώματα, τα αιώνια Ελληνικά, να παραδοθούν στους εχθρούς με δική-μας υπογραφή.
Σε αυτό τον αγώνα κανένας είτε ζωντανός, είτε νεκρός δεν δικαιούται απουσίας.
Μέχρι την απελευθέρωση των κατεχομένων εδαφών-μας είμαστε υποχρεωμένοι όχι μόνο να αποτίουμε φόρο τιμής στη μνήμη Χριστόδουλου και των άλλων ηρώων-μας, αλλά και να καταθέτουμε κάθε χρόνο τον απολογισμό-μας και να επαναλαμβάνουμε την υπόσχεση ότι δεν πρόκειται να επιτρέψουμε η Κυπριακή Δημοκρατία η οποία συστάθηκε και επιβίωσε με θυσίες και αίμα ηρώων να καταλυθεί με υπογραφή πολιτικών.
Σε μια περίοδο σύμφωνα με το ποίημα του ήρωα ποιητή Δώρου Λοΐζου
Οι σημαίες κυματίζουν ανάποδα, και
Οι αξίες σημειώνουν σηψαιμία
Εμείς θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε
όποιοι και νάναι, όσο δυνατοί και νάναι
θα εξακολουθούμε
να λέμε την κατοχή, κατοχή
Την απελευθέρωση, απελευθέρωση.
Αιώνια είναι η μνήμη-τους.
Λευκωσία, 22 Ιουλίου 2018
